Vlita należy do dziko rosnących roślin, związanych ściśle z latem. Zbiera się ją w miesiącach letnich i przygotowuje się wiele letnich, zwłaszcza tradycyjnych dań. Po polsku Vlita to inaczej szarłat siny.
Jak już wiecie z poprzedniego wpisu ser, aby mógł być uznany za Fetę, musi być wytworzony z mieszanki mleka owczego i koziego, na terenie Grecji i według specjalnej procedury. Z tego tytułu nie mogę tak nazwać poniższego sera. Mogę go za to nazywać serem „typu Feta” lub bardziej prawidłowo λευκό τυρί ( czytaj: lefko tiri), czyli biały ser.
Greckiego sera Feta (gr. Φέτα) nie trzeba nikomu przedstawiać. To chyba najbardziej znany i szeroko stosowany ser grecki, dostępny w wielu miejscach na całym świecie. Jest to ser, którego korzenie sięgają starożytności.
Pierwsze wzmianki o tym serze znajdujemy już w Odysei Homera. Legenda głosi, że Cyklop Polifem, był pierwszym producentem sera feta i sera w ogóle. Niosąc codziennie mleko od owiec w schroniskach dla zwierząt, ku swemu wielkiemu zdziwieniu stwierdził, że po kilku dniach mleko zakrzepło, przyjmując stałą postać, a ponadto było jadalne i łatwe do przechowywania.
Paksimadia, czyli greckie sucharki znane bardziej jako składnik Dakos. Jednak równie często występują w sałatkach lub przekąskach, zwłaszcza z tych z pomidorami i oliwą. Składniki te bowiem wsiąkają z sucharki, powodując, ze stają się miękkie i jadalne, a cała potrawa jest bardziej pożywna.
Giouvarlakia to grecka nazwa mieszanych klopsików mięsno-ryżowych. Najczęściej są one gotowane w garnku w sosie jajeczno-cytrynowym, niekiedy w pomidorowym. Dzisiaj mam dla was propozycję przygotowania giouvarlakia z piekarnika (gr. Γιουβαρλάκια στον φούρνο).
Poza kawą po grecku drugą najpopularniejszą kawą jak Grecja długa i szeroka jest kawa Frappé, zwana potocznie frapką. Nic w tym dziwnego, gdyż doskonale chłodzi i orzeźwia w letnie dni.
